توجه به خود، اتصال با خدا
***
توجه به خود شاید معنوی ترین کار دنیا باشد. این توجه چند لایه دارد.
توجه به بدن.
یعنی بدانی در بدنت چه می‌گذرد. مثلاً توجه به نفس ها. یا توجه به حالت بدن. توجه به غذاهایی که می‌خوری. توجه به حواس بدن. دردهای بدن. ظرافت های بدن.
لایه‌ی بعدی توجه به احساسات و افکار است.
یعنی بدانی چه چیزهایی در افکارت هستند. چه چیزهایی در احساساتت هستند. خوب نگاهشان کنی.
این به این معنی نیست که افکار و احساسات را دنبال کنی. بلکه یعنی خوب بشناسی شان. خوب نگاهشان کنی. از درون. با چشم درون. یا همان چشم سوم.
معنی خود دوستی، شاید همین باشد. یعنی به خودت توجه کنی. از بیرون. یعنی از بیرونِ خودت. ولی به درون توجه کنی.
این بهترین کاری است که می‌توانی انجام بدهی.
مهمترین عبادت همین است.
مشاهده‌ی خویش.
ابتدا سخت به نظر می‌آید. چون در تمام زندگی تو نگاهت به بیرون بوده.
یک جوری از خودت بیگانه شده‌ای.
با خودت فاصله گرفتی. از خودت خبر نداری. از خدایت خبر نداری.
مفهوم خدا در لابلای مخلوقاتش تنیده شده. با ظرافت تمام. برای درک کردنش باید با دقت و مراقبه نگاه کنی. و تو خودت یک مخلوقی.
یک مخلوقی که خالق را هم با خودش دارد.
این توجه به خود، کاری دائمی است. هر لحظه باید هوشیار باشی. هر لحظه خودت را چک کنی. هر لحظه با خودت دوست باشی.
Comments